On sekiz ay içerisinde ilk önce ağabeyim, dokuz ay sonra annem, dokuz ay kadar sonra da babam vefat etti. Her ölüm erken derlerdi – hadi oradan derdim – öyleymiş.

Belki çok uzun yıllar olmadı. Annem öldükten bayağı uzun süre sonra anneme seslenebildiğim bir yazı yazmıştım. Babamı 30 Mayıs 2015 gibi çoklu organ yetmezliğinden kaybettik. O zamanda şimdide sağlık kurumlarında babamla ilgilenmediler, neden şunu da yapmadılar denemediler dediğim bir gün bile olmadı. Son günlerini Bolu’da ismini şimdi hatırlayamadığım bir özel hastanede yoğun bakımda geçirdi. Ablamla*– Allah ona uzun ömürler versin, başımızdan eksik etmesin – * ile birlikte yoğun bakım saatlerinde görüş zamanlarını bekler iken bir birimize birşeyler anlatarak zaman geçirdik.

Babamın sevdiği türküleri o kısa zamanlarda öğendim; Üzüldüğü zaman mektuplarına Aynaya baktım saç beyaz olmuş sözlerini, mutluluğunda Karadır kaşların ferman yazdırır yazdığını anlattı ablam, dedemin ve ağabeyimin de sevdiği türküleri o aralarda öğrendim.

Şimdi yoğun bakım zamanlarında sıkıntı çektiği günleri gözönüme getirip “Allahım ona acı, merhamet et, emanetini al, acılarını dindir” diye dualar ettiğimi hatırlıyor, hüzünleniyorum. Orada olsaydı da görebilseydim, sığınacağım dağım yıkıldı diye ağlıyorum.

Eskiden babalarının annelerinin ruhuna Kur’an okumayan, okuyamayan insanları garipserdim. Şimdi her hüzünlendiğimde babamın şarkılarını açıyorum. Önce Nuri Sesigüzel’den Aynaya baktım saç beyaz olmuş , sonra Müzeyyen Senar’dan Karadır kaşların ferman yazdırır dinliyorum.

Babamı 1 Haziran 2015’te annemin çapraz ucunda kendi ellerimle toprağa koydum. O yıl 1 Haziran’ı 2 haziran’a bağlayan gece Berat kandiliydi. Bu gece hicri hesaba göre yıl dönümüydü. Korona günlerinde moral bozukluğu mudur, yoksa başka bir şey midir bilemedim ama 5 yıl sonra ne kadar özlediğimi hatırladım.

Google Plus hala var iken annem ile babamla beraber bir aile fotoğraf koymuştum.

Çok samimi bir asker arkadaşım; “ne kadar güzel bir aile” yorumu yapmıştı.

İdi.

Aynaya baktım, saç beyaz olmuş….