eski yazılardan bir tane daha…

bir “Babam ve Oğlum” yazısı olsun…

Geçen yıl bir yıldönümü yazısı yazmıştım.

Çok şey değişmedi belki ama bu aşağıdaki küçük şey de hayatımızda…

Emanet ruh, can…

Umut olsun, Özgür olsun istemiştim adı, içimden kimseye söyleyemedim.

Ahmet Haydar oldu.

Sadık- Baba! yüreğim yangın yeri gibi biliyor musun? diyordu ya…

Benim de yüreğim yangın yeri dostlar

Diyecek söz çok, kelimeler kifayetsiz.

Dalıp gidiyorum, minik oğluma bakarken.

Babam ile oğlumun yaşlarının ortasındayım.

Bir de küçük şiir paylaşayım :

Güzelim diyorsun ki unuttum yüzünü,

Kızarmış iki göz ve bir burun.

Ağlıyorum sanma sakın

Biraz nezleyim de…